Przejdź do treści
Pełnoletność często jest postrzegana jako cezura ciążących na rodzicach obowiązków finansowych wobec ich dzieci. Jednakże zgodnie z przepisami Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, samo osiągnięcie przez dziecko pełnoletności nie zwalnia automatycznie rodziców z obowiązku alimentacyjnego. Wbrew powszechnej opinii, ten obowiązek, niezależny od władzy rodzicielskiej, jest elementem odrębnego zobowiązania rodzinnego, które może trwać nawet po uzyskaniu przez dziecko pełnoletności, zwłaszcza gdy dziecko nie jest jeszcze w stanie samodzielnie się utrzymać.
Sytuacja, kiedy to jedno z rodziców nie płaci należnych alimentów na czas, jest w naszej rzeczywistości bardzo powszechna. Jak wynika ze statystyk dostarczonych przez Rejestr Dłużników BIG InfoMonitor, średnia suma zaległości alimentacyjnej przypadającego na osobę w roku 2022 r. przekracza 48 tys. zł. W sumie, zarejestrowanych osób niepłacących alimenty w roku 2022 było aż 278 624. Ustawodawca stara się walczyć z tym procederem na różne sposoby. Jednym z nich było wprowadzenie do Kodeksu Karnego przestępstwa niealimentacji.
Rozwód to złożony i często trudny proces prawny, który wymaga od składu sędziowskiego dokładnego rozpatrzenia wielu aspektów życia małżeńskiego. Jednym kryterium, na którym sądy opierają swoje decyzje o rozwiązaniu małżeństwa, jest przesłanka „zupełnego i trwałego rozkładu pożycia„ wyrok SN z 4.02.1998 r., II CKN 582/97, LEX nr 1225355. To określenie, będące kluczowym elementem orzeczeń rozwodowych, wywołuje liczne pytania i wątpliwości, bowiem nie odnajdziemy w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym żadnej definicji legalnej wyjaśniającej to pojęcie. W tym artykule, opierając się na rzeczywistych przykładach orzeczeń sądowych oraz literaturze prawnej, dokładnie przyjrzymy się temu, co oznacza ów sformułowanie.
